Gisteren was het dan zover; mijn allereerste halve marathon! En voor hij goed en wel begonnen was, was het er al één om nooit te vergeten.
Enorme verrassing
Na een hele goede voorbereiding op mijn allereerste halve marathon was het gisteren eindelijk zover. Maanden trainen – en heel veel kilometers lopen – zou zich vandaag uit moeten betalen in een mooie medaille. De hele ochtend was ik erg gespannen, zoals ik dat wel vaker heb aan het begin van een race. Aan het begin van de middag pikte ik mijn vriendin op om vervolgens door te rijden naar twee vrienden, die ook mee zouden gaan.
Ik was in de veronderstelling dat mijn vriendin filmpjes zou gaan maken van mijn eerste marathon-deelname, maar niets bleek minder waar. Toen ik aanbelde en ze de deur opende, stond ze in haar hardloopkleding én had ze een startnummer aan haar shirt zitten. Zonder dat ik het wist, had ze zichzelf ook aangemeld en verraste mij hiermee.
Ik wist even niet zo goed wat ik moest zeggen en stond letterlijk met mijn mond vol tanden. Dat ze op deze speciale dag meeliep, maakte mijn allereerste halve marathon – die al erg bijzonder was – er eentje met een gouden randje. En dan moest het startschot nog klinken!
Here we go
Na een treinreis van Boxtel naar Eindhoven – en een bezoekje aan het MetaForum van de TU Eindhoven voor de tassenafgifte en een gaaf T-shirt – begaven we ons naar de Veldmaarschalk Montgomerylaan. Dit was de plaats, waar ik mijn eerste meters van mijn halve marathon zou lopen. Na het startschot vertrokken we samen met bijna 10.000 andere deelnemers om een mooie ronde door Eindhoven te lopen.
In de eerste kilometers liepen mijn vriendin en ik dichtbij elkaar. Soms liep ze voor me en soms was het andersom. Uiteindelijk trokken we allebei ons eigen plan, maar achteraf hoorde ik dat ze vrijwel de gehele route vlakbij me in de buurt heeft gelopen.
Via de wijken Luytelaer en Woensel legde ik de eerste tien kilometer af en ik had een fijn tempo in de benen. Voorafgaand had ik me ingeschreven met de intentie om de 21,1 kilometer in iets meer dan twee uur te lopen. Mijn Garmin-horloge liet zien dat het ook zeker haalbaar moest zijn. Ik liep voortdurend een tempo van 5:45 minuten per kilometer. Dat komt neer op een 10,5 kilometer per uur.
Over de helft
Alle wijken – die door de halve marathon werden aangedaan – ademden op en top gezelligheid. Dat zorgde bij mezelf en de lopers om me heen voor een heerlijke vibe. Al hoorde ik onderweg Jan Biggel wel erg vaak voorbij komen. Door de verzorgingsposten moest ik op een bepaald moment wel naar het toilet, maar ik dacht ook; er komt dadelijk nog wel een Dixi, dus ik liep stug door.
Na 14 kilometer hardlopen zat ik nog steeds in een heerlijke flow en zag ik wat bekende supporters aan de kant staan. Dit gaf me een boost, die precies op tijd kwam. Na deze passage was namelijk de Oirschotsedijk aan de beurt en ik wist dat deze weg een aantal kilometer enkel rechtdoor was. Eerlijk gezegd houd ik niet van lange rechte stukken, maar het aanwezige publiek zorgde ervoor, dat hij in snel voorbij was.
Intussen moest ik nog steeds naar de wc, waardoor ik er toch voor koos om na deze lange weg een Dixi te gebruiken. Maar helaas! Toen ik deze tegenkwam, was deze al bezet. Om mijn tijd niet te veel te laten beïnvloeden, besloot ik door te lopen.
De laatste loodjes
Ter hoogte van het Philips-stadion – de thuishaven van mijn cluppie PSV – had ik kippenvel op mijn arm staan. Er stonden erg veel mensen, dus ik besloot een Dextrootje in mijn mond te stoppen. De laatste tweeënhalve kilometer wilde ik alleen maar genieten. De Markt kwam in zicht en aan de zijkanten van het parcours werd het alleen maar drukker. Ik dacht nog even aan een soort van versnelling, maar het leek me beter om dit niet te doen en mijn tempo te handhaven.
Na de Stratumsedijk – die was overigens erg smal, maar waar zóveel mensen stonden – staken we de Dommel over en draaiden terug richting de Vestdijk. Hier stond de finishboog, die ik al vrij snel kon zien. Kort voor de finish kwam ik nog een aantal bekende toeschouwers tegen, dat me het laatste stukje boost gaf wat ik nodig had. Met Keep On Movin’ van Five op mijn oortjes passeerde ik uiteindelijk de finish. En mijn eindtijd was 02:03:48! Geweldig!
Bijna samen gefinisht
Direct na de finish liep ik naar de plek, waar de felbegeerde medaille me werd aangereikt. Vervolgens liep ik op mijn gemak verder, maar toen pakte iemand mijn schouders vast. Het was mijn vriendin, die slechts 29 seconden na mij over de finish kwam.
Aan het begin van de halve marathon dacht ik wel even aan het moment om samen over de finish te komen. In de praktijk was dat dus ook bijna gelukt. Het deed me zo goed om haar zo kort na de finish al te zien, want ik voelde me echt euforisch en wilde niets liever dan het met haar delen. Ik vind het nog steeds zo gaaf, dat ze mee is gelopen. Niet alleen omdat ze me verraste, maar ook omdat voor haar in november nog een grote uitdaging wacht.
Nagenieten in optima forma
Vandaag ben ik dan ook enorm aan het nagenieten van wat er gisteren is gebeurd. Van de spanning bij het opstaan, via de verrassing van mijn vriendin, tot aan de start en finish van mijn allereerste halve marathon. En die welverdiende medaille hangt nu om mijn nek. Want stiekem kan ik het nog steeds niet geloven.
En mocht je mijn blog gevolgd hebben, dan weet je ook dat ik voor KWF Kankerbestrijding liep. Ik wilde vooral een mooie lading aan mijn eerste halve marathon meegeven. En dat is gelukt! Dankzij alle sponsoren heb ik maar liefst 421 euro opgehaald.
Hoe nu verder?
Ik ga dit blog in elk geval voortzetten onder deze naam, want mijn eerste halve marathon smaakte naar meer. Vanaf november is het de bedoeling om het hardlopen weer op te pakken. In het nieuwe jaar ga ik kijken wat de volgende uitdaging wordt. Een hele marathon is voorlopig nog een brug te ver, maar ik zou heel graag nog eens de halve marathon van Texel lopen.
Dus blijf dit blog vooral volgen!